de.bour @ www.toorlooblog.com
de.bour: walk in her shoes

Γράφει ο Σωτήρης Παπαγεωργίου (toorlooblog@gmail.com)
Δευτέρα απόγευμα και οδηγώ μέχρι τη Νέα Ιωνία για να συναντήσω τον άνθρωπο που κάπου στα τέλη του Δεκέμβρη μου έδωσε την ιδέα να φτιάξω κάτι δικό μου. Να φτιάξω το TOORLOO. Λίγο μετά τις 4, χτυπάω διστακτικά το κουδούνι της πόρτας που γράφει de.bour και πίσω από τα ρολά τη βλέπω να με καλωσορίζει χαμογελώντας. Συνεχώς σε μία εγρήγορση, η Ντέπυ Μπουρνάζου απαντάει στις ερωτήσεις του κόσμου που της στέλνει στο Facebook και το Instagram, κόβει πατρόν για παραγγελίες και με ξεναγεί στον καινούργιο της χώρο για τον οποίο είναι πολύ περήφανη. Μου σερβίρει ένα καυτό φλυτζάνι τσάι και γλυκά sticks κανέλας και περιγράφει πώς ξεκίνησε η αγάπη της για τα χειροποίητα παπούτσια αλλά και για το τι δεν θα συγχωρούσε ποτέ από τους ανθρώπους. Απολαύστε την!
Σωτήρης Παπαγεωργίου: Πώς ξεκίνησαν όλα;
Ντέπυ Μπουρνάζου: Πάντα είχα την τάση να ασχολούμαι με τη μόδα. Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) και έμεινα στην Αθήνα, αποφάσισα να γραφτώ σε μια ιδιωτική σχολή σχεδίου ρούχου (Zer-Fam). Έμεινα εκεί 3 χρόνια και όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου εργάστηκα για λίγο σε περιοδικα ως στυλίστρια και παράλληλα έφτιαχνα διάφορα αξεσουάρ για χαρτζιλίκι. Όταν ήρθε η στιγμή να φύγω από το περιοδικό που εργαζόμουν για να ξεκινήσω σε ένα άλλο, εντελώς τυχαία βρήκα μία σχολή παπουτσιού που με ενδιέφερε εδώ και πολλά χρόνια.
Σ.Π.: Πότε άρχισε να αποκτά επαγγελματική υπόσταση η αγάπη σου για τα παπούτσια;
Ν.Μ.: Παρόλο που το παπούτσι σαν κατασκευή είναι πολύ πιο δύσκολο από το ρούχο, τον τρίτο χρόνια φοίτησής μου στη σχολή άρχισα να το κυνηγάω ως δουλειά. Είχα κάποιες παραγγελίες στην αρχή και μετά ήρθε η πρώτη μου επίδειξη στο Athens Exclusive Designers Week (2011). Η στιγμή που ήρθε η επίδειξη, βέβαια, με βρήκε σχετικά απροετοίμαστη γιατί ακόμα δεν είχα δημιουργήσει τον δικό μου χώρο και το Facebook δεν ήταν όπως σήμερα. Τον ίδιο χειμώνα και, ψάχνοντας έναν χώρο που θα λειτουργεί κυρίως ως showroom, άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί στο Κολωνάκι με δικά μου ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. Όλο αυτό το άνοιγμα, ωστόσο, έγινε σε μια εποχή δύσκολη (το Κολωνάκι άρχισε να "πέφτει" από εμπορικής άποψης) και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν χωρούσα σ' εκείνο το χώρο (έπρεπε εκτός του showroom να έχω και το εργαστήριό μου) άρχισα να ψάχνω άλλη στέγη. Μετά από δύο χρόνια στο Κολωνάκι, λοιπόν, ήρθα σ' αυτόν τον χώρο στη Νέα Ιωνία. Τον Νοέμβριο έκλεισα δύο χρόνια.
Σ.Π.: Θυμάσαι το πρώτο πράγμα που σχεδίασες;
Ν.Μ.: Από τη στιγμή που ξεκίνησα με τη σχολή ρούχου, το πρώτο που θυμάμαι να σχεδίασα ήταν ρούχο. Όταν συνειδητοποίησα ότι η μεγάλη μου αγάπη ήταν τα παπούτσια, αφοσιώθηκα σ' αυτό.
Σ.Π.: Πώς φτιάχνεται ένα παπούτσι;
Ν.Μ.: Με κόπο (γέλια). Γενικά το παπούτσι έχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι που φτιάχνεται στο χέρι. Το χέρι δεν το αποφεύγεις για κανένα λόγο. Πολλές λεπτομέρειες μπορούν να γίνουν μόνο χειροποίητα. Ένας άνθρωπος μόνο δεν αρκεί. Πάντα χρειάζονται 3-4 που ασχολούνται. Εγώ βγάζω το πατρόν (σχέδιο) του παπουτσιού, το κόβω, θα δώσω να μου το ράψουν και τέλος έρχεται το μοντάρισμα (το παπούτσι παίρνει την τελική του φόρμα). Το μοντάρισμα γίνεται συνήθως μισό στο χέρι μισό στη μηχανή για τα χειμερινά παπούτσια, ενώ για τα καλοκαιρινά γίνεται αποκλειστικά στο χέρι.
Σ.Π. Ποιο υλικό αγαπάς περισσότερο να χρησιμοποιείς;
Ν.Μ.: Το δέρμα. Δεν είναι μόνο ότι το αγαπώ. Είναι πολύ φιλικό προς τον άνθρωπο γιατί καλώς ή κακώς είναι απολύτως φυσικό.
Σ.Π.: Τι δεν θα σχεδιάζες ποτέ;
Ν.Μ.: Ποτέ μη λες ποτέ. Μπορεί να λες ότι κάνεις μόνο ένα είδος, για παράδειγμα μόνο γόβες. Ακόμα κι αυτή η γόβα αν της αλλάξεις το παραμικρό, γίνεται ένα άλλο παπούτσι. Όχι τόσο οπτικά (αν προσθέσεις ένα διακοσμητικό στοιχείο), αλλά κατασκευαστικά. Το παπούτσι γενικά μοιάζει με ένα παζλ. Σε ένα παζλ αν ένα κομμάτι λείπει ή δεν είναι σωστά τοποθετημένο, τότε όλο είναι λάθος. Έτσι γίνεται και με το παπούτσι. Όλα τα πράγματα πρέπει να κουμπώνουν. Χρειάζεται τρομερή ακρίβεια γι' αυτό και υπάρχει μεγάλο ποσοστό αποτυχίας. Μπορεί να φτάσουμε ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση, κάτι να πάει στραβά και το παπούτσι να είναι για πέταμα. Ενώ στο ρούχο δεν ισχύει αυτό. Εκεί όλα διορθώνονται.
Σ.Π.: Υπάρχει κάποιο παπούτσι που ενώ είχες πει ότι δεν το ξαναβγάζεις, η απαίτηση του κόσμου είναι τέτοια που αναγκάζεσαι να το ξανακυκλοφορήσεις;
Ν.Μ.: Αυτό που γίνεται αρκετά συχνά είναι την επόμενη σεζόν να μου ζητάνε της προηγούμενης. Συνήθως δεν αλλάζω εξ' ολοκλήρου το ύφος μου από τη μία σεζόν στην επόμενη για να μου ζητήσουν να ξαναβγάλω κάτι.
Σ.Π.: Όλα τα παπούτσια σου κατασκευάζονται κατόπιν παραγγελίας;
Ν.Μ.: Σε γενικές γραμμές ναι. Πάντα μπορεί να υπάρχει ένας μικρός, ελεγχόμενος αριθμός παπουτσιών που έχει μείνει στις αποθήκες μας, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό κατευσκευάζεται κατόπιν παραγγελίας. Τα custom made παπούτσια συνήθως αφορούν δύο κατηγορίες: προβληματικά πόδια και νύφες.
Σ.Π.: Καλοκαίρι ή χειμώνας;
Ν.Μ.: Καλοκαίρι! Είναι πολύ πιο εύκολο!
Σ.Π.: Για σένα;
Ν.Μ.: Καλοκαίρι! Είναι πολύ πιο εύκολο! (γέλια) Στην Ελλάδα δεν είμαστε; Το καλοκαίρι είναι η πιο ωραία εποχή. Καλοκαίρι φουλ. Και ας ζεσταίνομαι πολύ.
Σ.Π.: Μπουζούκια ή club;
Ν.Μ.: Club και μετά μπουζούκια. Όχι μόνο όμως. Και bar, και κάτι πιο ήσυχο. Αν η παρέα είναι καλή, ή αν είμαι πτώμα από την κούραση, σπίτι. Δεν είμαι σπιτόγατα όμως. Κάθε μέρα δουλεύω άπειρες ώρες (12-14 ώρες). Επομένως, η πρώτη μου επιλογή θα ήταν να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ. Αν, όμως, κάποια στιγμή βρω λίγο ελεύθερο χρόνο, προτιμώ να κάνω μια βόλτα. Ψυχολογικά θα με ξεκουράσει να πάρω λίγο αέρα, να δω ανθρώπους.
Σ.Π.: Ξέρεις να μαγειρεύεις;
Ν.Μ.: Εννοείται. Θέλω να γίνω καλή μαγείρισσα. Βέβαια, λόγω προγράμματος, δεν προλαβαίνω. Καλώς ή κακώς η μαγειρική χρειάζεται χρόνο.
Σ.Π.: Ποια ήταν η πιο απαιτητική παραγγελία από πελάτη;
Ν.Μ.: Τα σχέδια δεν είναι ποτέ απαιτητικά. Μερικές συμπεριφορές είναι απαιτητικές.
Σ.Π.: Θα ήθελες κάποια στιγμή το de.bour να μεγάλωσει και να έχεις βοηθούς;
Ν.Μ.: Έχω βοήθεια από την οικογένεια μου. Τους παρέσυρα κι εκείνους στη δουλειά. Επειδή αυτή η δουλειά είναι αρκετά χειρονακτική (από το παπούτσι μέχρι το πουγκί ή το κουτί που το τοποθετούμε), χρειαζόμαστε πολλά χέρια. Για να "μεγαλώσει" έστω και λίγο, χρειαζόμαστε βοήθεια και αυτό είναι στα άμεσα σχέδιά μου.
Σ.Π.: Τι διαφορετικό έχει η Νέα Ιωνία από το Κολωνάκι;
Ν.Μ.: Ταχυδρομικό κώδικα; (γέλια) Επειδή ο πρώτος μου χώρος ήταν περισσότερο προς τα Εξάρχεια, έβλεπα όλα τα είδη κόσμου. Η Νέα Ιωνία έχει εδώ και χρόνια τη δική της αγορά που δεν είναι 100% συνοικιακή. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές, αλλά ο κόσμος που έρχεται εδώ είναι ο κόσμος που με ξέρει ή που το ύφος του ταιριάζει με το δικό μου. Βοηθάει η τοποθεσία γιατί είμαι κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού.
Σ.Π.: Πώς βλέπεις τον ανταγωνισμό;
Ν.Μ.: Η εγχώρια παραγωγή παπουτσιού έχει μειωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Μετά την επιβολή των capital control, αρχίζουν και στρέφονται πάλι στα ελληνικά προϊόντα.
Σ.Π.: Πάντα σε θυμάμαι να υποστηρίζεις τα ελληνικά προϊόντα.
Ν.Μ.: Αυτό που με ενοχλούσε τα προηγούμενα χρόνια, ήταν η έντονη τάση για ξενομανία. Όλοι κοιτούσαν τη μάρκα. Τώρα αυτό αρχίζει να ανατρέπεται. Μπορούν τα χρήματα να μείνουν στη χώρα. Πρέπει, όμως, και ο Έλληνας σχεδιαστής να βοηθήσει αρχικά συνειδητοποιώντας ότι δεν απευθύνεται μόνο σε μία ελίτ και να μειώσει τις τιμές του. Γιατί πρέπει να είναι τόσο ακριβό ό,τι είναι χειροποίητο; Σίγουρα, ο προσωπικός κόπος θα πρέπει να ανταμοίβεται. Το όνειρό μου είναι να φτάνουν τα προϊόντα μου σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό.
Σ.Π.: Πόση βάση δίνεις στην ποιότητα;
Ν.Μ.: Δεν γίνεται αλλιώς. Σε κάτι πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός. Όλα είναι συνδυασμούς σχεδίου και ποιότητας. Θεωρώ πως έχω το προσωπικό μου ύφος. Μου αρέσουν τα βασικά σχέδια που εύκολα κάποιος τα εντάσσει στην ντουλάπα του χωρίς να είναι κλασσικά. Σίγουρα σε κάθε συλλογή θα υπάρχουν σχέδια πιο παιχνιδιάρικα ή με χιουμοριστικές λεπτομέρειες αλλά στην πλειοψηφία τους είναι πιο basic κομμάτια. Ωστόσο, αν δεν είχα μπει στο τριπάκι της λιανικής (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), θα σχεδίαζα με διαφορετικό τρόπο. Θα έφτιαχνα πιο τρελά και ιδιαίτερα πράγματα.
Ν.Μ.: Ποτέ μη λες ποτέ. Μπορεί να λες ότι κάνεις μόνο ένα είδος, για παράδειγμα μόνο γόβες. Ακόμα κι αυτή η γόβα αν της αλλάξεις το παραμικρό, γίνεται ένα άλλο παπούτσι. Όχι τόσο οπτικά (αν προσθέσεις ένα διακοσμητικό στοιχείο), αλλά κατασκευαστικά. Το παπούτσι γενικά μοιάζει με ένα παζλ. Σε ένα παζλ αν ένα κομμάτι λείπει ή δεν είναι σωστά τοποθετημένο, τότε όλο είναι λάθος. Έτσι γίνεται και με το παπούτσι. Όλα τα πράγματα πρέπει να κουμπώνουν. Χρειάζεται τρομερή ακρίβεια γι' αυτό και υπάρχει μεγάλο ποσοστό αποτυχίας. Μπορεί να φτάσουμε ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση, κάτι να πάει στραβά και το παπούτσι να είναι για πέταμα. Ενώ στο ρούχο δεν ισχύει αυτό. Εκεί όλα διορθώνονται.
Σ.Π.: Υπάρχει κάποιο παπούτσι που ενώ είχες πει ότι δεν το ξαναβγάζεις, η απαίτηση του κόσμου είναι τέτοια που αναγκάζεσαι να το ξανακυκλοφορήσεις;
Ν.Μ.: Αυτό που γίνεται αρκετά συχνά είναι την επόμενη σεζόν να μου ζητάνε της προηγούμενης. Συνήθως δεν αλλάζω εξ' ολοκλήρου το ύφος μου από τη μία σεζόν στην επόμενη για να μου ζητήσουν να ξαναβγάλω κάτι.
Σ.Π.: Όλα τα παπούτσια σου κατασκευάζονται κατόπιν παραγγελίας;
Ν.Μ.: Σε γενικές γραμμές ναι. Πάντα μπορεί να υπάρχει ένας μικρός, ελεγχόμενος αριθμός παπουτσιών που έχει μείνει στις αποθήκες μας, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό κατευσκευάζεται κατόπιν παραγγελίας. Τα custom made παπούτσια συνήθως αφορούν δύο κατηγορίες: προβληματικά πόδια και νύφες.
Σ.Π.: Καλοκαίρι ή χειμώνας;
Ν.Μ.: Καλοκαίρι! Είναι πολύ πιο εύκολο!
Σ.Π.: Για σένα;
Ν.Μ.: Καλοκαίρι! Είναι πολύ πιο εύκολο! (γέλια) Στην Ελλάδα δεν είμαστε; Το καλοκαίρι είναι η πιο ωραία εποχή. Καλοκαίρι φουλ. Και ας ζεσταίνομαι πολύ.
Σ.Π.: Μπουζούκια ή club;
Ν.Μ.: Club και μετά μπουζούκια. Όχι μόνο όμως. Και bar, και κάτι πιο ήσυχο. Αν η παρέα είναι καλή, ή αν είμαι πτώμα από την κούραση, σπίτι. Δεν είμαι σπιτόγατα όμως. Κάθε μέρα δουλεύω άπειρες ώρες (12-14 ώρες). Επομένως, η πρώτη μου επιλογή θα ήταν να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ. Αν, όμως, κάποια στιγμή βρω λίγο ελεύθερο χρόνο, προτιμώ να κάνω μια βόλτα. Ψυχολογικά θα με ξεκουράσει να πάρω λίγο αέρα, να δω ανθρώπους.
Σ.Π.: Ξέρεις να μαγειρεύεις;
Ν.Μ.: Εννοείται. Θέλω να γίνω καλή μαγείρισσα. Βέβαια, λόγω προγράμματος, δεν προλαβαίνω. Καλώς ή κακώς η μαγειρική χρειάζεται χρόνο.
Σ.Π.: Ποια ήταν η πιο απαιτητική παραγγελία από πελάτη;
Ν.Μ.: Τα σχέδια δεν είναι ποτέ απαιτητικά. Μερικές συμπεριφορές είναι απαιτητικές.
Σ.Π.: Θα ήθελες κάποια στιγμή το de.bour να μεγάλωσει και να έχεις βοηθούς;
Ν.Μ.: Έχω βοήθεια από την οικογένεια μου. Τους παρέσυρα κι εκείνους στη δουλειά. Επειδή αυτή η δουλειά είναι αρκετά χειρονακτική (από το παπούτσι μέχρι το πουγκί ή το κουτί που το τοποθετούμε), χρειαζόμαστε πολλά χέρια. Για να "μεγαλώσει" έστω και λίγο, χρειαζόμαστε βοήθεια και αυτό είναι στα άμεσα σχέδιά μου.
Σ.Π.: Τι διαφορετικό έχει η Νέα Ιωνία από το Κολωνάκι;
Ν.Μ.: Ταχυδρομικό κώδικα; (γέλια) Επειδή ο πρώτος μου χώρος ήταν περισσότερο προς τα Εξάρχεια, έβλεπα όλα τα είδη κόσμου. Η Νέα Ιωνία έχει εδώ και χρόνια τη δική της αγορά που δεν είναι 100% συνοικιακή. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές, αλλά ο κόσμος που έρχεται εδώ είναι ο κόσμος που με ξέρει ή που το ύφος του ταιριάζει με το δικό μου. Βοηθάει η τοποθεσία γιατί είμαι κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού.
Σ.Π.: Πώς βλέπεις τον ανταγωνισμό;
Ν.Μ.: Η εγχώρια παραγωγή παπουτσιού έχει μειωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Μετά την επιβολή των capital control, αρχίζουν και στρέφονται πάλι στα ελληνικά προϊόντα.
Σ.Π.: Πάντα σε θυμάμαι να υποστηρίζεις τα ελληνικά προϊόντα.
Ν.Μ.: Αυτό που με ενοχλούσε τα προηγούμενα χρόνια, ήταν η έντονη τάση για ξενομανία. Όλοι κοιτούσαν τη μάρκα. Τώρα αυτό αρχίζει να ανατρέπεται. Μπορούν τα χρήματα να μείνουν στη χώρα. Πρέπει, όμως, και ο Έλληνας σχεδιαστής να βοηθήσει αρχικά συνειδητοποιώντας ότι δεν απευθύνεται μόνο σε μία ελίτ και να μειώσει τις τιμές του. Γιατί πρέπει να είναι τόσο ακριβό ό,τι είναι χειροποίητο; Σίγουρα, ο προσωπικός κόπος θα πρέπει να ανταμοίβεται. Το όνειρό μου είναι να φτάνουν τα προϊόντα μου σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό.
Σ.Π.: Πόση βάση δίνεις στην ποιότητα;
Ν.Μ.: Δεν γίνεται αλλιώς. Σε κάτι πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός. Όλα είναι συνδυασμούς σχεδίου και ποιότητας. Θεωρώ πως έχω το προσωπικό μου ύφος. Μου αρέσουν τα βασικά σχέδια που εύκολα κάποιος τα εντάσσει στην ντουλάπα του χωρίς να είναι κλασσικά. Σίγουρα σε κάθε συλλογή θα υπάρχουν σχέδια πιο παιχνιδιάρικα ή με χιουμοριστικές λεπτομέρειες αλλά στην πλειοψηφία τους είναι πιο basic κομμάτια. Ωστόσο, αν δεν είχα μπει στο τριπάκι της λιανικής (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), θα σχεδίαζα με διαφορετικό τρόπο. Θα έφτιαχνα πιο τρελά και ιδιαίτερα πράγματα.
Σ.Π.: Πριν από μερικά χρόνια είχε συζητηθεί ιδιαίτερα η καλοκαιρινή σειρά μαγιώ που είχες κυκλοφορήσει με τίτλο SUN.SET.GO. Συνεχίζεται;
Ν.Μ.: Σ' αυτό το εγχείρημα δεν είμαι μόνη. Συνεργάζομαι με την κολλητή μου, την Αλεξάνδρα. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό brand από το de.bour. Συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία με μένα να είμαι περισσότερο υπεύθυνη για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είτε αυτό λέγεται σχέδιο, φωτογράφιση ή styling. Ξεκινήσαμε αποκλειστικά με μαγιώ. Φέτος κυκλοφόρησε μία σειρά με active wear και εσώρουχα και το καλοκαίρι έρχονται νέα σχέδια τόσο από active wear όσο και από μαγιώ.
Σ.Π.: Είναι δύσκολο το μαγιώ στην κατασκευή του;
Ν.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν τόσο εύκολο όσο το περιμέναμε. Είναι όμως λογικό. Τώρα, όμως, που έχω ασχοληθεί σχεδόν με τα πάντα, σου λέω με βεβαιότητα ότι το πιο δύσκολο πράγμα να κατασκευαστεί είναι το παπούτσι. Το παπούτσι πρέπει να το αγαπάς πολύ για να ασχοληθείς. Το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να δώσω τα σχέδιά μου σε μια βιοτεχνία και να τα βρω έτοιμα στο κουτί τους. Έχω, όμως, αυτό το μικρόβιο και με ενδιαφέρει η κατασκευή.
Σ.Π.: Έχεις αγαπημένη blogger;
Ν.Μ.: Ακολουθώ πολλούς! Έλληνες και ξένους. Τελευταία αγαπώ ιδιαίτερα το TOORLOO (γέλια).
Σ.Π.: Τι δεν αντέχεις με τίποτα;
Ν.Μ.: Το ψέμα.
Σ.Π.: Τι δεν συγχωρείς;
Ν.Μ.: Την αχαριστία.
Σ.Π.: Πόσο χρονών νιώθεις;
Ν.Μ.: Πιο λίγο σίγουρα. Νομίζω γύρω στα 25.
Σ.Π.: Έχεις τις αντοχές των 25;
Ν.Μ.: Αντέχω πολύ.
Σ.Π.: Τι δεν ξεχνάς ποτέ πριν βγεις από το σπίτι;
Ν.Μ.: Να βάλω άρωμα. Δεν φεύγω από το σπίτι χωρίς άρωμα.